Mie Moors Memorial

Vanaf 1986 wordt de zogenaamde “Mie Moors Memorial” tijdens de carnavaleske raadszitting uitgereikt aan een Bladelse persoon of organisatie die daarvoor op grond van zijn of haar bijzondere karaktereigenschappen in aanmerking komt. In het bidprintje van Mie Moors wordt zij omschreven als een arbeidzame en intelligente vrouw die sterk van persoonlijkheid was. Het oordeel dat de betreffende persoon of organisatie gelijke karaktertrekken vertoont ligt aan de uitreiking van de Memorial ten grondslag. Niet in de laatste plaats door de jaarlijkse uitreiking van de Mie Moors Memorial is de belangstelling voor de persoon van Mie Moors in Bladel warm gehouden. Het gaat daarbij niet alleen om de, al dan niet overdreven, anekdotes die rondom haar persoon worden verteld maar ook om de bijzondere karaktertrekken die van Mie Moors een zeer bijzondere vrouw maakten.

2020 Toon Daniëls
2019 Els Antonise
2018 Koninklijke harmonie L’Union
2017 Dhr. Sjef van Rooij
2016 Dhr. Jan Wagemakers
2015 Dhr. Johan Pijnenburg
2014 Algemeen Belang Bladel
2013 Dhr. Toon Schellekens
2012 Mevr. Anneke van Bommel
2011 Dhr. Huub Janssen
2010 Stichting Hulp in Nood
2009 Mevr. Rosemarie Vermeulen
2008 Carnavalsvereniging “De Buntstèkers”
2007 Dhr. Kees Jansen
2006 Marietje en Kees van de Voort
2005 Dhr. Wim Spijker
2004 Dhr. Jan van Overbeek
2003 Mevr. B. Eshuis-Koopmans
2002 Dhr. Jef van Sambeeck-sr.
2001 Toneelvereniging “Het Kameleon”
2000 Dhr. Toon van Gompel
1999 Dhr. Swiet van Rossum
1998 Dhr. Harrie Panken
1997 Dhr. Jef Krekels
1996 Dhr. Jan van de Ven
1995 Toos en Ton Kierkels (Carillon)
1994 Dhr. Jan Vissers
1993 Mevr. Trees Cox-Maandonks
1992 De Nieuwe Pazzop
1991 Dhr. Gust Klessens
1990 Dhr. Antoon van Rooy
1989 Mevr. Door van Lierop-Verdonschot
1988 Dhr. Frans Roymans
1987 Dhr. Piet van Sambeeck
1986 Stichting Zomerfeesten

Historie

“Mie Moors kwam uit Eersel. Zij was daar geboren in 1872. Ver in de omtrek stond ze bekend als een wakkere en bijdehandse koopvrouw. Ze dreef een handeltje in eieren, kippen, konijnen, jonge bokken en zo al meer. Daarmee bezocht ze geregeld de markten. Naar Eindhoven ging ze met de stoomtram, maar naar Tilburg mocht ze met de vrachtrijder Jan Dijkmans meerijden. Dan kon je haar wel eens achter op de vrachtwagen zien tronen, vastgebonden, boven op manden en pakken. Ja, de negotie zat er bij Mie diep in. Naar het schijnt was ze in haar jonge jaren een knappe meid. Dat zal Martinus van Poppel ook wel gedacht hebben, toen hij met haar in 1897 te Bergeyk trouwde.

Er volgden er meer

Toen van Poppel het tijdelijke met het eeuwige verwisselde, nam Mie haar tweede man, de weduwnaar Peter Johannes Das. Ze trouwde te Bladel in 1906. Toen ook haar tweede man kwam te overlijden, daagde er een derde op: Antonie Schepens uit Lage Mierde, die met zijn hondenkar wat handel dreef. Dit huwelijk werd in 1909 in Bladel ingezegend. Maar ook Antonie legde er na een tijdje het bijltje bij neer.
Maar Mie kon waarschijnlijk niet tegen de eenzaamheid en in 1923 bracht een Hendricus van den Oever haar voor de vierde keer naar het altaar. Dat gebeurde weer in Bladel. Kort daarop kreeg Mie een kleine inzinking, zodat de mensen al zeiden: van den Oever zal deze keer Mie overleven! Maar het was weer anders beschikt: Mie kwam er weer bovenop en van den Oever ging de weg op van zijn voorgangers.

D’n vijfde

Nu zal men misschien denken dat Mie verzadigd was na al die mannen. Maar nee hoor! Als was ze reeds op tamelijk hoge leeftijd, haar aantrekkingskracht was nog sterk genoeg om de schoenmaker Theodorus Josen in haar netten te strikken. Hij was de vijfde bruidegom die bij Mie in het huisje op de akker achter de kerk introk. Dat gebeurde in 1939.In die tijd deed in het dorp een mooie slagzin de ronde: “Van Poppel, voer den Das, met het Scheepje naar de Oever, waar Josen stond te wachten”.

Zeldzaam mooi feest

Toen Mie Moors 90 jaar werd, zette de buurt hen netjes in de bloemen. Een hele stoet belangstellenden, met aan het hoofd burgemeester Ballings en het muziekgezelschap “L’Union”, kwamen de feestelingen feliciteren. Het Eindhovens Dagblad heeft toen ook een mooie foto van Mie en haar man gepubliceerd en een artikel aan dit feest gewijd.
Het was een zeldzaam feest. Iedereen liep rond het huisje om toch maar een foto te kunnen maken. Ik heb horen zeggen dat Kapelaan de Koning van Mie het voorrecht heeft gekregen om haar van dichtbij te mogen fotograferen. Hij heeft daar toen nog een mooie reeks dia’s van gemaakt.
Theodorus Josen mogen we wel een compliment geven omdat hij altijd zo goed voor Mie heeft gezorgd. Misschien lag het ook wel daaraan dat zij het geluk hebben gehad om samen hun zilveren bruiloft te kunnen vieren. Wie had dat ooit kunnen denken! Toen Mie met hem trouwde was ze 67 jaar en Josen was haar vijfde man.
Een tijdje daarna, de twaalfde mei 1965, is Mie gestorven. Ze was bijna 93 jaar.

Josen is toen weer naar zijn kinderen gegaan, die ergens in de buurt van Tilburg wonen. Maar de naam Mie Moors leeft nog voort in de Kempen. Zij heeft een goede klank en menige anekdote is eraan verbonden.”